இஸ்மாயில் எனும் ஆட்டுக்குட்டி

ஈத் பெருநாளுக்கு ஒரு வாரத்திற்கு முன்பாக அப்பாவிடம் பேசும் போது ‘’ஆட்டுக்குட்டி பிடிக்கலியா?’’ என்று கேட்டேன். ‘’பிடிக்கனும்பா, பெருநாளுக்கு ரெண்டு நாளுக்கு முன்னாடி புடிச்சா போதும்னு பார்க்கேன், பாக்குறதுக்கு ஆள் இல்லை, புல்லு, கீரை விலையெல்லாம் வேற ரொம்ப ஜாஸ்தி’’ என்று பதில் வந்தது. நானெல்லாம் சின்ன பிள்ளையாக, சாரி (இப்போதும் அப்படியே இருப்பதால்)............. ரொம்ப சின்னப் பிள்ளையாக இருக்கும் போது எங்களுக்கு ‘ஈத்துல் பித்ர்’, ‘ஈத்துல் அதா’ என்று பெருநாளுக்கு அரபி பெயர்களைச் சொன்னால் தெரியாது. தெரிந்தது எல்லாம் ‘’நோம்புப் பெருநாள்’’ ‘’ஆட்டுக்குட்டிப் பெருநாள்’’ அவ்வளவுதான். பேவரேட் பெருநாள் என்றால் அது ‘ஆட்டுக்குட்டி பெருநாள்’’தான்.

நோம்பு பெருநாள் முடிந்து 75 நாட்களுக்குள்ளாக ஆட்டுக்குட்டி பெருநாள் வந்துவிடும். முன்பு, பெரும்பாலான வீடுகளில் குறைந்தது ஒரு மாதத்திற்கு முன்பாகவே ஆடுகளை பிடித்துக்கொண்டு வந்துவிடுவார்கள். முன்னதாகவே வாங்கிவிட்டால் விலையும் மலிவாகக் கிடைக்கும், மேய்ச்சல் நிலங்கள் அதிகமாக இருந்ததால், ஆட்டுக்குத் தீணி போடுவதிலும் பிரட்சனை இருக்காது. மேய்ச்சலுக்கு கூட்டிக்கொண்டு போக, குளிக்க வைக்க என அனைத்தையுமே அந்த வீட்டுப் பசங்க தலையில் கட்டிவிடுவார்கள். அதை திணித்துவிடுவார்கள் என்றும் சொல்ல முடியாது, பசங்களாக அதை விரும்பி ஏற்றுக்கொள்வார்கள்.

ஒவ்வொரு வீட்டுப் பசங்களும், அதிகமாக ஒரு மாதம் வரை பொறுத்திருப்பார்கள், அதற்குள் ஆடு வீட்டிற்க்கு வரவில்லை என்றால், அப்பாக்களை நச்சரிக்க ஆரம்பித்துவிடுவார்கள். பசங்களின் விருப்பத்திற்கு இல்லை என்றாலும், அவரகளின் தொந்தரவில் இருந்து தப்பிக்க குறைந்தது 20 நாட்களுக்கு முன்பாகவாவது ஆடுகள் வீட்டு முற்றத்தில் நிற்கும். எந்த வீட்டில் முதலில் ஆடு வருகிறதோ அந்த வீட்டுப் பையனுக்கு அத்தனை பெருமையாக இருக்கும். ஒவ்வொருத்தனுக்கும் அவன் வீட்டு ஆடுதான் ஒசத்தி. அப்பா ஆடு வாங்க போகும்போதே லிஸ்ட் போட்டு அனுப்புவார்கள். ‘கொம்பு பெருஸ்ஸா இருக்கனும்’, ‘வெள்ளையா இருக்கனும்’, ‘முடி அதிகமா இருக்கனும்’, ‘உயரமா இருக்கனும்’..... என  அந்த லிஸ்டில் பல இருக்கனும் இருக்கும்.

ஆனால், எல்லா அப்பாக்களுக்குமே தெரியும் எப்படியான ஆட்டை கூட்டிக்கொண்டு போனாலும் பசங்களுக்கு பிடிக்கும் என்று. ஆட்டைப் பார்த்துவிட்டால் லிஸ்ட் போட்ட பாய்ண்ட்ஸ் எல்லாம் மறந்துவிடும், அல்லது எல்லா பாயிண்டும் மேட்ச் ஆவது போல தோன்றும். ‘’குழந்தை இல்லாதவள் உண்டாகி இருந்தால், ஆண் பிள்ளை என்ன?, பெண் பிள்ளை என்ன?’’ அதுமாதிரித்தான். ஆடு வேண்டும். பசங்க எதை மறந்தாலும் ‘’கொம்பு’’ விசயத்தில் கறாராக இருப்பார்கள். ‘’என்னப்பா கொஞ்சம் கொம்பு பெரிசா புடிச்சிருக்கலாம்ல’’ என செல்லக் கோபப்படுதலும் இருக்கும். எவ்வளவு பெரிய்ய கொம்பான ஆட்டை கொண்டுவந்தாலும் அவர்களுக்கு அது கொஞ்சம் கம்மியாகத்தான் தோன்றும்.‘’எங்க ஆட்டுக்குட்டிக்கு ரெண்டு சுத்து கொம்பு’’ ‘’என்னோடதுக்கு மூனு சுத்து கொம்பு’’ என்பது பெருமையான விசயம்.

கொம்புதான், தன்னுடய நண்பர்களிடம் தன் ஆட்டைக்காட்டி பெருமைப்பட்டுக் கொள்ளும் அஸ்திரம். சின்ன கொம்பாக இருந்தால் ஊசிக் கொம்பாக இருக்கவேண்டும், அப்படியென்றால்தான் ‘’இந்த கொம்ப வச்சி வயித்துல குத்துச்சோ, கொடலெல்லாம் வெளிய வந்திரும்’’ என பீத்திக்க முடியும். பெரியவர்களுக்குத்தான் அது ‘வெள்ளாடு’, ‘பொட்டாடு’, ‘செம்பரியாடு’, ‘மயிலம்பாடி’, ‘காட்டாடு’ என்ற பெயர்கள். பசங்களுக்கு எல்லா ஆட்டுக்குட்டியுமே ‘’இஸ்மாயில்’’தான். இன்னும் சொல்லப்போனால் ஆடு என்ற உச்சரிப்பே வராது. இது ‘’அவன் இஸ்மாயில்’’, இது ‘’இவன் இஸ்மாயில்’’, ‘’உன் இஸ்மாயில்’’, ‘’என் இஸ்மாயில்’’ என்றுதான் பேசிக்கொள்வார்கள்.

இஸ்மாயில் நபியை அருத்து பலியிடும் நிகழ்வை முன்னிட்டு கொண்டாடப்படும் பெருநாள் என்பதால், எல்லா ஆடுகளுமே அவர் பெயர்தான். பசங்களுக்கு, ஆட்டுக்குட்டி இப்படித்தான் இருக்கவேண்டும் என்ற லிஸ்ட்டைப் போல், பெரியவர்களுக்கும் ஒரு சில செண்டிமெண்ட் விசயங்கள் இருக்கும். எங்க அப்பாவுக்கு, ஆட்டின் நெற்றியில் வெள்ளை கலர் இருக்க வேண்டும், அல்லது வெள்ளை தலை ஆட்டுக்கு, நெற்றியில் வேறு நிறத்தில் கலர் இருக்க வேண்டும். அப்படியான ஆடுகள் எங்க ராதாவிற்கு (அப்பாவின் அப்பா) பிடிக்கும் என்பதால் அந்த சிஸ்டம் இன்றும் தொடர்கிறது. சிலருக்கு காலில் கருப்பு கலர், பன அரிவாள் கொம்பு, ஆட்டுத்தாடி.....என செண்டிமெண்ட்ஸ் உண்டு.

எப்படா ஸ்கூல் முடியும்?, இஸ்மாயில மேய்க்க எங்கடா கூட்டிக்கொண்டு போக? என ஸ்கூலில் அந்த ஒரு மாச கடைசி பிரியடும் இப்படியே கழியும். அப்பா, ஆட்டுக் கயிறை கையில் கொடுக்கும் போது ‘’இப்போ 12 கிலோ இருக்கு, பெருநாள் அன்னைக்கு 25 கிலோ ஆயிரனும்’’ என சொல்லிக்கொடுத்த வார்த்தை ‘’சொல்லுங், சொல்லுங், சொல்லுங்...... நீங்க யாரு? யாரு? யாரு? பாம்பேய்ல என பண்ணீங்க?’’ என்று பாட்ஷா பட டைப்பில் எக்கோ அடிக்கும். வீட்டுக்கு வந்து பையை தூக்கி வீசி எறிந்துவிட்டு ஆட்டுக்குட்டி கயிறை அவிழ்த்து மேய்ச்சலுக்கு கூட்டிக்கொண்டு செல்லும் போது வரும் ஆனந்தத்தை ஆயிரம் மலையாள பட சிடிகளால்கூட ஈடுசெய்ய முடியாது.

நாம போகுறதுக்கு முன்பாகவே அண்ணன் அவிழ்த்துக்கொண்டு போயிருந்தால், அவ்வளவுதான் ‘’இன்னிக்கி அண்ணனுக்கு ரேங்க் கார்டு கொடுத்திருக்காங்க, 3 பாடத்துல பெயிலு’’ என அப்பாவிடம் போட்டுக்கொடுத்து ‘’அப்படியா சேதி, நீ ஆட்டுக்குட்டிய வாங்கிட்டு அவன வீட்டுக்கு வரச்சொல்லு’’ என்ற நல்ல செய்தியோடு வயக்காட்டை நோக்கி ஓட வேண்டும். இதற்கு பயந்தே எந்த வீட்டிலும், தம்பி இருக்கும் போது அண்ணன்கள் ஆடுப்பக்கம் அண்டுவதில்லை. வரப்பு புல் சாப்பிட்டால் குட்டி நல்லா கொழு கொழு என்று வரும் என்று அறிந்து, நெல்லு போட்டிருந்தாலும், வரப்பில் காவலாளிக்கு தெரியாமல் மேயவிடுவோம். நீள கயிற்றை கட்டி ஆட்டை மேய விட்டுக்கொண்டே, கிரிக்கெட் விளையாடுவோம். கேட்ச் பிடிப்பதுபோல் தெரிந்தால் ‘’காதரு உன் இஸ்மாயில் அத்துட்டு ஓடுது பாருல’’ என பொய் சொல்லி அவுட் ஆவதிலிருந்து தப்பிப்போம்.

கிட்டி செடியை சாப்பிட்டுவிட்டால், ஆட்டுக்கு வயித்தால போகும். புளுக்கைக்குப் பதிலாக, பீய்ச்சி அடிக்கும். அப்படி இருந்தும் ஆடு தெம்பாகவே இருக்கும், நமக்குத்தான் வயித்தால போனதுமாதிரி சோர்ந்து போய் உட்கார்ந்திருப்போம். டாக்டர்ட காட்டலாமா?, மருந்து எதுவும் கொடுக்கலாமா? என தெருவில் திருயும் அத்தனை கிளவிகளிடமும் அலோசனை செய்து ‘’நீ சும்மா இருந்தாலே நாளைக்கு சரியாகிடும்’’ என்ற உண்மையை அறிந்துகொள்வோம். கீரை, ஆட்டுக்கு பிடித்த உணவு என்று கேள்விப்பட்டு பெரியாரு வரை 2 கி.மீ நடந்து சென்று வெரும்கையோடு வீடு திரும்புவோம். அந்த நாட்களில், சாய்ங்கால டியூசன், மதரஸா என எதுவும் கண்ணுக்கு தெரியாது. தெரிந்தது எல்லாம் ஆட்டுக்குட்டி, புல், களனித் தண்ணி..... என ஆடும், ஆடு சார்ந்த விசயங்களும் மட்டுமே.

ஆடு வாங்கிக் கொடுப்பது மட்டுமே அப்பா வேலை, மற்றபடி மணி வாங்கி கட்டுவது, ஜில் ஜில் சிலங்கை வாங்கி கழுத்தில் கட்டுவது, குளுப்பாட்ட 501 பிராண்ட் சோப் வாங்குவது (அதில்தான் அழுக்கு நல்லா போகும், குளத்தில் ஆட்டுடன் குளிக்கும் போது அதே சோப்பையே நாங்களும் தேய்த்துக்கொள்வோம்), பொரி கடலை வாங்குவது, கொம்பில் தேய்த்துவிட எண்ணெய் என லொட்டு லொசுக்கெல்லாம் எங்க பாக்கெட் மணிதான். அது பத்தவில்லை என்றால் மணிக்காக அப்பா பாக்கெட்டில் கைவைப்போம்.

எங்க தாத்தா காலத்தில் மாடுகள் இருந்தபோது அதற்கு கட்டியிருந்த செம்பு கிலுக்கு மணி ஒன்று இன்றும் எங்கள் வீட்டில் உண்டு. அதுதான் காலங்காலமாக எல்லா ஆட்டுக்குட்டிகளுக்கும் கட்டி அழகுபார்ப்பது. இப்போது இரண்டு, மூன்று நாட்களுக்கு முன்பாக ஆடுகளை பிடிப்பதால் அது பயன்படாமலே இருக்கிறது. ‘’சாலாப்பேரி குளத்துல பாம்பு நிக்குது’’ என்று எவனாவது சொல்லிவிட்டால், ஆடுகளுக்கு தண்ணி காட்ட குளக்கரையிலேயே நிப்போம். அந்த வழியாக எவனாவது வந்து குளத்தில் கால் வைத்து, பாம்பு கடிக்கிறதா? இல்லையா? என்பதை உறுதிப்படுத்திக்கொண்ட பின்பு ஆட்டுடன் இறங்குவோம். அரை மணி நேரத்திற்கு மேலாக, யாருடனாவது,  எங்காவது நின்றுவிட்டால் மனசு பூரா இஸ்மாயில் சிந்தனையாகவே இருக்கும். வீட்டுக்கு வந்தவுடன் ‘’இவ்வளவு நேரம் எங்கடா போயிருந்த’’ என அம்மா கேட்பது, ஆடே கேட்பது மாதிரி இருக்கும்.

கொஞ்சம் நன்றாக பழகிவிட்டால் கயிரை பிடித்துக்கொண்டு போகவேண்டிய தேவையே இல்லை. அதுவா பின்னாடி வரும். அதை பயன்படுத்தி ''பெரியம்மா வீட்டுக்கு போய்ட்டுவா'', ''மாமா வீட்டுக்கு போய்ட்டுவா'' என பஸ் பிடித்து அனுப்பும் இடத்திற்கெல்லாம் அம்மா, இஸ்மாயிலோடு நடக்கவும், ஓடவும் விட்டு எடுபிடி வேலைகளை வாங்கியிருக்கிறாள். அம்மா கொடுத்துவிட்ட மாவை வாங்கிக் கொண்டு ‘’ஆட்டுக்குட்டி நல்லா பழகிடுச்சு போல, உன் பின்னாலேயே வருதப்பா, அம்புட்டு அன்பு’’ என சொந்தக்கார் சொல்ல, ஏதோ ராக்கெட்டை தனியா கண்டுபிடிச்சு விண்வெளியில பரக்கவிட்ட சந்தோசம் வரும்.

பெருந்நாளுக்கு முன் இரவில்தான் ஒருவன் சொல்லுவான், ‘’நாளைக்கெல்லாம் இஸ்மாயில அருத்துருவானுங்க இல்ல?’’. அதுவரை எதுக்கு வளர்க்கிறோம் என்பது தெரியாமலையே பாசத்தை புல்லாகவும், கருணையை களணித் தண்ணியாகவும், அன்பை அகத்திக்கீரையாகவும் கொடுத்து வளர்த்திருப்போம். ஆட்டை உரிக்கும் போது குடலில் கழிவு நிற்கும் என்பதற்காக அன்றய இரவில் ஆடுகளுக்கு வீட்டில் இரை கொடுக்க விடமாட்டார்கள். நைட்டு எல்லாம் பசியில கத்தும், அந்த சப்தம் கேட்டு அழுக அழுகயா வரும். ''ஒன்னுக்கு போறேன்னு'' பொய் சொல்லி, யாருக்கும் தெரியாம கீரை அள்ளிப்போட்டுவிட்டு வந்து படுத்துக்கொள்வோம். பெருந்நாள் காலை எல்லோருக்கும் சந்தோசமாக விடியும், ஆட்டோடு கிடந்த எங்களைத் தவிர. பெயரளவிற்கு புது துணி உடுத்தி, தொழுகைக்கு போனாலும், மனசு என்னவோ இஸ்மாயில் மேலேயே இருக்கும்.

பெருநாளுக்கான சிறப்புத் தொழுகை முடித்தபின்பு, ஆட்டை அறுக்கும் முன் குளிப்பாட்டுவார்கள், பிடித்துக்கொள்ளச் சொல்லி கயிறை எங்களிடம்தான் கொடுப்பார்கள். ‘’உருவிக்கிட்டு ஓடிருடா இஸ்மாயிலு’’ என மனதில் சொல்லிக்கொண்டு கயிற்றை லூசாக பிடித்திருப்போம், பாசக்கார பயபுள்ள அப்பவும் நம்ம காலையே சுத்தி நிக்கும். ‘’அறுக்க ஆள் கிடைக்கவில்லை’’, ‘’உரிக்க ஆள் கிடைக்கவில்லை’’ என்ற செய்திகளின் மூலமாக இஸ்மாயிலின் மரணம் சற்று தாமதப்படும். அந்த சிறு காலதாமதம் கொஞ்சம் மகிழ்ச்சியாக இருந்தாலும் நிலைக்காது. அருப்பதை பார்க்கப் பிடிக்காமல் வீட்டிற்குள் நின்று அழுதகாலங்கள் உண்டு. வெட்டி கூறுபோட்ட பின்பு, கண் திறந்தபடி, தலை மட்டும் தனியாகக் கிடக்கும். அந்த கண்ணின் வழியாக அதனுடம் இருந்த அந்த முப்பது நாள் சந்தோசம் தெரியும்.

‘’என்னோட இஸ்மாயில இப்படி கொன்னுட்டீங்களேடா கொலகார பாவிகளா, இனி நான், எம்டன் ‘’மகன்’’ இல்லை, நீ, சமுத்திரக்கனியின் ‘’அப்பா’’ இளையராஜா இல்லை’’ என்று கோபம் கொண்டு அழுதுகொண்டே படுத்தால் அடுத்த ஒரு சில மணி நேரம் கழித்து பிரியாணி மணம் வந்து மூக்கையே வட்டமடிக்கும். ‘’இஸ்மாயில பாசமா வளர்த்த எனக்கே நாலு பீஸ்ஸுதானா? கூட ரெண்டு பீஸ் வைங்கடா?’’ என சாப்பிடும்போதும் இஸ்மாயில் ஞாபகத்தோடவே சாப்பிடுவோம்.. அரை மணி நேரம் கழித்து மறுபடியும் ‘’அய்யய்யோ இஸ்மாயில கொன்னுட்டாகளே’’ தான். ஆனால் அதுவும் நைட்டு பசி எடுக்கும் வரை மட்டுமே. இது, பத்தாவது நாள் இஸ்மாயிலின் தலைக்கறியை வைத்து ‘’தக்கடி’’ செய்யும் வரை நீடிக்கும். கொன்னா பாவம், திண்ணா போச்சுன்னு சும்மாவா சொன்னானுங்க. 

இது எல்லாம் ஸ்கூல் படிக்கும் காலங்களில் நடந்தது. காலேஜ் போன பின்பாக ஆட்டுக்குட்டியில் ‘’ஆடு’’ கட்டாகி, ‘’குட்டி’’களின் பக்கம் கவனம் திரும்பிவிட்டது.

----------------------------------------------------------------------------------------------------யாஸிர் அசனப்பா.